W razie bezskutecznego upływu ostatecznego terminu zapłaty, orzeczeniu (albo innym podstawom egzekucji, zob. niżej) nadaje się klauzulę wykonalności (co do zasady). Wówczas można przystąpić do egzekucji (przed sądem dystryktowym). Natomiast roszczenia z weksli i czeków mogą być skierowane bezpośrednio do egzekucji (po uprzednim bezskutecznym wezwaniu dłużnika do spełnienia świadczenia)

W pierwszej kolejności dokonuje się egzekucji pieniężnej (np. z rachunku bankowego, papierów wartościowych, wierzytelności). W razie braku całkowitego zaspokojenia wierzyciela możliwa jest także sprzedaż egzekucyjna ruchomości oraz nieruchomości.

Prawo duńskie przewiduje odpowiedzialność osobistą (tj. całym majątkiem dłużnika), jednakże pewne przedmioty są wyłączone z egzekucji (np. niezbędne dla życia czy wykonywania pracy zawodowej). Skuteczność egzekucji wspomaga m.in. instytucja zabezpieczenia roszczenia, wyjawienia majątku, jak też poszukiwanie dłużnika i jego własności w rejestrach publicznych (np. ewidencja ludności, rejestr pojazdów, nieruchomości). Dopuszcza się możliwość ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy. Kolejność zaspokajania wierzytelności, co do zasady, wyraża zasada prior tempore, potior iure (łac. pierwszy czasem, lepszy prawem), tj. według kolejności zgłoszeń.

Koszty sądowego postępowania egzekucyjnego ponosi dłużnik (ok. 300,- DKK plus 0,5% przedmiotu wartości sporu, jeśli przekracza ona 3.000,- DKK). W razie jego całkowitej niewypłacalności, obciążają one duński skarb państwa.

Odrębne procedury przewidziane są dla dochodzenia wierzytelności duńskiego skarbu państwa wobec świadczeń publicznoprawnych (np. podatki). Przede wszystkim wierzytelności te korzystają z przywileju pierwszeństwa zaspokojenia.

Ponowne wszczęcie egzekucji w tej samej sprawie możliwe jest po upływie 6 miesięcy.

Podstawy egzekucji komorniczej w Danii

Roszczenie wierzyciela per se nie stanowi podstawy wszczęcia egzekucji. W prawie duńskim tzw. podstawy egzekucji są enumeratywne wyliczone w Ustawie o administracji sądownictwa (duń. Lov om Rettens Pleje – Retsplejeloven). Mogą to być m.in.:

wyrok sądu państwowego,
ugoda sądowa i pozasądowa,

orzeczenie sądu polubownego (arbitrażowe), tak krajowego (duńskiego), jak zagranicznego czy międzynarodowego (należy zwrócić uwagę czy spełniono wymogi formalne, zob. niżej).

Wszystkim ww. dokumentom powinna być nadana tzw. klauzula wykonawcza, tj. urzędowy akt sądu stwierdzający (najczęściej specjalna pieczęć na orzeczeniu), że dany dokument jest tytułem egzekucyjnym, wskutek czego wszelkie organy administracji publicznej lub osoby, których może dotyczyć, obowiązane są podporządkować mu się i udzielić pomocy przy jego realizacji. Zazwyczaj nadanie takiej klauzuli następuje po upływie 14 dni od jego uprawomocnienia się.

Wysokość zobowiązania pieniężnego będącego podstawą egzekucji powinna być wyrażona w koronach duńskich (DKK); w niektórych wypadkach dopuszcza się waluty obce.

Egzekucja zagranicznych wyroków i orzeczeń arbitrażowych w Danii

Egzekucji dokonuje się w tym kraju, gdzie dłużnik – w ocenie wierzyciela – posiada jakikolwiek majątek, który może stanowić przedmiot postępowania egzekucyjnego.

Orzeczenia sądów państwowych z państw członkowskich UE regulowane są w Rozporządzeniu Bruksela I. Orzeczenia wydane w jednym państwie członkowskim UE są uznawane (art. 33) i wykonywane (art. 38) w innych państwach członkowskich bez potrzeby przeprowadzania specjalnego postępowania. Odmowa uznania i wykonania może nastąpić tylko w enumeratywnie wyliczonych przypadkach, np. niezgodność z porządkiem publicznym. Orzeczenie z państwa UE nie może być w żadnym wypadku przedmiotem kontroli merytorycznej na jakimkolwiek etapie.

BARDZO WAŻNE

Należy podkreślić, że w Danii nie stosuje się: Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego, europejskiego nakazu zapłaty ani europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń.

Królestwo Danii (tak jak Rzeczpospolita Polska) jest stroną konwencji nowojorskiej z dn. 10 czerwca 1958 r. o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych. Sądy duńskie uznają orzeczenia arbitrażowe za wiążące i wykonują je w sposób przewidziany w prawie duńskim. Przy składaniu wniosku o stwierdzenie wykonalności należy przedstawić należycie legalizowany oryginał orzeczenia lub należycie uwierzytelniony odpis takiego dokumentu oraz oryginał umowy arbitrażowej lub należycie uwierzytelniony jej odpis. Powód zostaje obciążony jedynie kosztami wymaganymi dla uznania lub wykonania krajowych orzeczeń arbitrażowych.

Wszelkie orzeczenia zagraniczne winny był przetłumaczone na jęz. duński przez upoważnionego tłumacza przysięgłego.