Europejski Nakaz Zapłaty
Rozporządzenie (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i
Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. ustanawiające postępowanie
w sprawie europejskiego nakazu zapłaty
Dziennik Urzędowy L 399 , 30/12/2006 P. 0001 - 0032
Rozporządzenie (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i
Rady
z dnia 12
grudnia 2006 r.
ustanawiające postępowanie w sprawie europejskiego nakazu
zapłaty
PARLAMENT
EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w
szczególności jego art. 61 lit. c),
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu
Ekonomiczno-Społecznego [1],
stanowiąc
zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu [2],
a także
mając na uwadze, co następuje:
(1)
Wspólnota postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój obszaru
wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w którym
zapewniony jest swobodny przepływ osób. W celu stopniowego
tworzenia takiego obszaru Wspólnota powinna między innymi
przyjąć środki w dziedzinie współpracy sądowej w
transgranicznych sprawach cywilnych, wymagane dla właściwego
funkcjonowania rynku wewnętrznego.
(2)
Zgodnie z art. 65 lit. c) Traktatu środki te obejmują
usuwanie przeszkód w prawidłowym przebiegu postępowań
cywilnych – w razie potrzeby poprzez propagowanie zgodności
przepisów postępowania cywilnego, które mają zastosowanie w
państwach członkowskich.
(3)
Podczas szczytu w Tampere w dniach 15– 16 października 1999
r. Rada Europejska wezwała Radę i Komisję do przygotowania
nowego prawodawstwa dotyczącego zagadnień mających
zasadnicze znaczenie dla sprawnej współpracy sądowej oraz
dla łatwiejszego dostępu do wymiaru sprawiedliwości, a w
szczególności nawiązała w tym kontekście do nakazów zapłaty.
(4) W
dniu 30 listopada 2000 r. Rada przyjęła wspólny program
Komisji i Rady w zakresie środków wdrażania zasady
wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach cywilnych i
handlowych [3]. Program przewiduje możliwość stworzenia
określonego, jednolitego lub zharmonizowanego postępowania
pozwalającego na uzyskanie na obszarze Wspólnoty orzeczenia
sądowego w określonych dziedzinach, w tym w zakresie
roszczeń bezspornych. Kwestię tę podjęto w Programie Haskim,
przyjętym przez Radę Europejską w dniu 5 listopada 2004 r.,
i wezwano w nim do szybkiego podjęcia prac nad europejskim
nakazem zapłaty.
(5) W
dniu 20 grudnia 2002 r. Komisja przyjęła Zieloną Księgę
dotyczącą postępowania w sprawie europejskiego nakazu
zapłaty oraz środków na rzecz uproszczenia i przyspieszenia
postępowań w sprawie drobnych roszczeń. Księga ta
zainicjowała konsultacje w sprawie ewentualnych celów i cech
jednolitej lub zharmonizowanej europejskiej procedury
dochodzenia roszczeń bezspornych.
(6)
Szybkie i skuteczne odzyskiwanie zaległych długów, co do
których nie ma sporów prawnych, ma dla podmiotów
gospodarczych w Unii Europejskiej szczególne znaczenie, gdyż
opóźnienia w płatnościach stanowią jeden z głównych powodów
niewypłacalności, zagrażającej istnieniu zwłaszcza małych i
średnich przedsiębiorstw, i prowadzą do utraty dużej liczby
miejsc pracy.
(7)
Wszystkie państwa członkowskie próbują rozwiązać problem
dochodzenia należności z tytułu roszczeń bezspornych, przy
czym większość państw czyni to poprzez stworzenie
uproszczonego postępowania w sprawie nakazu zapłaty,
istnieją jednak znaczne różnice zarówno co do treści
przepisów krajowych, jak i co do skuteczności postępowań
krajowych. Ponadto obecnie istniejące procedury często są
niedopuszczalne lub niewykonalne w sprawach transgranicznych.
(8)
Wynikające z tego utrudnienia w dostępie do skutecznego
wymiaru sprawiedliwości w sprawach transgranicznych oraz
zakłócenia konkurencji na rynku wewnętrznym spowodowane
brakiem równowagi w funkcjonowaniu instrumentów procesowych
dostępnych wierzycielom w różnych państwach członkowskich
sprawiają, że konieczne jest przyjęcie przepisów
wspólnotowych gwarantujących równe zasady traktowania
wierzycieli i dłużników w całej Unii Europejskiej.
(9) Celem
niniejszego rozporządzenia jest uproszczenie, przyspieszenie
oraz ograniczenie kosztów procesów sądowych w sprawach
transgranicznych dotyczących bezspornych roszczeń
pieniężnych, poprzez ustanowienie postępowania w sprawie
europejskiego nakazu zapłaty oraz umożliwienie swobodnego
przepływu europejskich nakazów zapłaty na obszarze
wszystkich państw członkowskich poprzez ustanowienie
minimalnych standardów, których zachowanie zwalnia z
konieczności wszczynania jakichkolwiek postępowań pośrednich
w państwie członkowskim wykonania przed uznaniem i
wykonaniem nakazu.
(10)
Postępowanie ustanowione na mocy niniejszego rozporządzenia
powinno stanowić dodatkowy i fakultatywny środek dla powoda,
który zachowuje możliwość skorzystania z postępowania
przewidzianego w prawie krajowym. W związku z tym niniejsze
rozporządzenie nie zastępuje ani nie harmonizuje
istniejących mechanizmów dochodzenia roszczeń bezspornych na
mocy prawa krajowego.
(11)
Postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty powinno
opierać się w możliwie największym stopniu na wykorzystaniu
standardowych formularzy w korespondencji pomiędzy sądem i
stronami w celu ułatwienia prowadzenia postępowania i
umożliwienia wykorzystania automatycznego przetwarzania
danych.
(12)
Podejmując decyzję o tym, które sądy mają być właściwe w
sprawach wydawania europejskiego nakazu zapłaty, państwa
członkowskie powinny należycie uwzględnić potrzebę
zapewnienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości.
(13) W
pozwie o wydanie europejskiego nakazu zapłaty powód powinien
być zobowiązany do przedstawienia informacji pozwalających
jednoznacznie określić i uzasadnić jego roszczenie, tak aby
pozwany mógł w oparciu o pełne informacje zdecydować, czy
kwestionuje roszczenie, czy też uznaje je za bezsporne.
(14) W
związku z tym powód powinien być zobowiązany do
zamieszczenia opisu dowodów na poparcie roszczenia. W tym
celu formularz pozwu powinien zawierać możliwie wyczerpujący
wykaz rodzajów dowodów zazwyczaj przedstawianych na poparcie
roszczeń pieniężnych.
(15)
Wniesienie pozwu o wydanie europejskiego nakazu zapłaty
powinno obejmować obowiązek uiszczenia należnych opłat
sądowych.
(16) Sąd
powinien badać pozew, w tym kwestię właściwości sądu i opis
dowodów, na podstawie informacji podanych w formularzu.
Dzięki temu sąd mógłby wstępnie ocenić zasadność roszczenia
i, między innymi, wyeliminować roszczenia w sposób oczywisty
nieuzasadnione lub niedopuszczalne. Możliwe powinno być
przeprowadzanie badania pozwu przez osobę inną niż sędzia.
(17) Od
odrzucenia pozwu nie powinno przysługiwać odwołanie. Nie
wyklucza to jednak możliwości weryfikacji orzeczenia o
odrzuceniu pozwu przez sąd tej samej instancji zgodnie z
prawem krajowym.
(18)
Europejski nakaz zapłaty powinien zawierać pouczenie, że
pozwany ma możliwość zapłacenia kwoty zasądzonej powodowi
lub, w terminie 30 dni, wniesienia sprzeciwu, jeżeli chce
zakwestionować roszczenie. Oprócz wyczerpujących informacji
dotyczących roszczenia dostarczonych przez powoda, pozwany
powinien otrzymać pouczenie o skutkach prawnych
europejskiego nakazu zapłaty, a w szczególności o skutkach
niewniesienia sprzeciwu.
(19) Z
uwagi na różnice w przepisach postępowania cywilnego w
państwach członkowskich, w szczególności dotyczących
doręczeń, zachodzi konieczność szczegółowego i dokładnego
określenia minimalnych standardów, jakie powinny obowiązywać
w ramach postępowania w sprawie europejskiego nakazu
zapłaty. W szczególności, w zakresie zachowania tych
standardów, sposoby doręczeń oparte na fikcji prawnej nie
powinny być uznane za wystarczające w przypadku doręczania
europejskiego nakazu zapłaty.
(20)
Wszystkie sposoby doręczenia wymienione w art. 13 i 14
cechuje całkowita pewność (art. 13) albo bardzo wysokie
prawdopodobieństwo (art. 14), że doręczany dokument dotarł
do adresata.
(21)
Osobiste doręczenie niektórym osobom innym niż pozwany,
zgodnie z art. 14 ust. 1 lit. a) i b) powinno być uznane za
spełniające wymagania tych przepisów jedynie wtedy, gdy
osoby te rzeczywiście przyjęły/otrzymały europejski nakaz
zapłaty.
(22)
Artykuł 15 powinien mieć zastosowanie do sytuacji, w których
pozwany nie może samodzielnie występować przed sądem – jak w
przypadku osoby prawnej – i w których ma on przedstawiciela
ustawowego, jak również do sytuacji, w których pozwany
udzielił innej osobie, w szczególności prawnikowi,
pełnomocnictwa do reprezentowania go w danym postępowaniu
sądowym.
(23)
Pozwany może wnieść sprzeciw, korzystając z formularza
określonego w niniejszym rozporządzeniu. Sąd powinien jednak
wziąć pod uwagę sprzeciw wniesiony w każdej innej formie
pisemnej, o ile został on wyrażony w jasny sposób.
(24)
Sprzeciw wniesiony w terminie powinien zakończyć
postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty i
powinien prowadzić do automatycznego przekazania sprawy do
zwykłego postępowania cywilnego, chyba że powód wyraźnie
zażądał zakończenia postępowania w takim przypadku. Do celów
niniejszego rozporządzenia pojęcie "zwykłego postępowania
cywilnego" nie powinno być interpretowane wyłącznie w
rozumieniu prawa krajowego.
(25) Po
upływie terminu do wniesienia sprzeciwu, w pewnych
wyjątkowych przypadkach pozwany powinien być uprawniony do
złożenia wniosku o ponowne zbadanie europejskiego nakazu
zapłaty. Takie ponowne zbadanie nie powinno oznaczać, że
pozwany uzyskuje ponowną możliwość zakwestionowania
roszczenia. Podczas ponownego badania zasadność roszczenia
nie powinna być oceniana w zakresie szerszym niż to wynika z
wyjątkowych okoliczności, na które powołuje się pozwany.
Inne wyjątkowe okoliczności mogą obejmować przypadki, gdy
europejski nakaz zapłaty opiera się na nieprawdziwych
informacjach zawartych w pozwie.
(26)
Opłaty sądowe, o których mowa w art. 25, nie powinny
obejmować na przykład wynagrodzeń prawników lub kosztów
doręczeń dokumentów przez podmiot inny niż sąd.
(27)
Europejski nakaz zapłaty, który został wydany w jednym
państwie członkowskim i który stał się wykonalny, do celów
jego wykonania powinien być traktowany tak jakby został
wydany w państwie członkowskim, w którym wnioskuje się o
jego wykonanie. Wzajemne zaufanie do wymiaru sprawiedliwości
w państwach członkowskich uzasadnia przyjęcie przez sąd
jednego państwa członkowskiego, że spełnione zostały
wszystkie przesłanki wydania europejskiego nakazu zapłaty i
że nakaz powinien być wykonalny we wszystkich pozostałych
państwach członkowskich, bez badania przez sąd w państwie
członkowskim, w którym nakaz ma zostać wykonany, zachowania
minimalnych standardów proceduralnych. Z zastrzeżeniem
przepisów niniejszego rozporządzenia, w szczególności
minimalnych standardów określonych w art. 22 ust. 1 i 2 oraz
art. 23, procedury wykonania europejskiego nakazu zapłaty
powinny nadal podlegać prawu krajowemu.
(28) Do
celów obliczania terminów zastosowanie powinno mieć
rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 z dnia 3
czerwca 1971 r. określające zasady mające zastosowanie do
okresów, dat i terminów [4]. Pozwany powinien być o tym
pouczony oraz poinformowany, że uwzględniane są dni wolne od
pracy w państwie członkowskim, w którym położony jest sąd,
który wydał europejski nakaz zapłaty.
(29)
Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie
ustanowienie jednolitego szybkiego i skutecznego mechanizmu
dochodzenia bezspornych roszczeń pieniężnych w całej Unii
Europejskiej, nie może zostać dostatecznie zrealizowany
przez państwa członkowskie, natomiast – ze względu na zakres
i skutki rozporządzenia – może zostać lepiej zrealizowany na
szczeblu wspólnotowym, Wspólnota może podjąć działania
zgodnie z zasadą pomocniczości, wyrażoną w art. 5 Traktatu.
Zgodnie z zasadą proporcjonalności, zawartą w tym artykule,
niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest
konieczne do osiągnięcia tego celu.
(30)
Środki niezbędne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia
powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z
dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania
uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji [5].
(31)
Zjednoczone Królestwo i Irlandia, zgodnie z art. 3 Protokołu
w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii
załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu
ustanawiającego Wspólnotę Europejską, poinformowały, że
pragną uczestniczyć w przyjęciu i stosowaniu niniejszego
rozporządzenia.
(32)
Dania, zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska
Danii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz
Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, nie
uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest
nim związana ani nie uczestniczy w jego stosowaniu,
PRZYJMUJĄ
NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
Przedmiot
1. Celem
niniejszego rozporządzenia jest:
a)
uproszczenie, przyspieszenie i ograniczenie kosztów
postępowania sądowego w sprawach transgranicznych
dotyczących bezspornych roszczeń pieniężnych, poprzez
ustanowienie postępowania w sprawie europejskiego nakazu
zapłaty;
oraz
b)
umożliwienie swobodnego przepływu europejskich nakazów
zapłaty we wszystkich państwach członkowskich poprzez
określenie minimalnych standardów, których spełnienie uchyla
konieczność przeprowadzenia w państwie członkowskim
wykonania, jakiegokolwiek dodatkowego postępowania
pośredniego poprzedzającego uznanie i wykonanie
europejskiego nakazu zapłaty.
2.
Niniejsze rozporządzenie nie pozbawia powoda możliwości
dochodzenia roszczenia w rozumieniu art. 4 na podstawie
innego postępowania dostępnego zgodnie z przepisami państwa
członkowskiego lub prawa wspólnotowego.
Artykuł 2
Zakres
zastosowania
1.
Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do transgranicznych
spraw cywilnych i handlowych, bez względu na rodzaj sądu lub
trybunału. Nie ma ono zastosowania w szczególności do spraw
skarbowych, celnych lub administracyjnych, ani dotyczących
odpowiedzialności państwa za działania i zaniechania przy
wykonywaniu władzy publicznej (acta iure imperii).
2.
Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do spraw
dotyczących:
a) praw
majątkowych wynikających ze stosunków małżeńskich,
testamentów i dziedziczenia;
b)
upadłości, postępowania związanego z likwidacją
niewypłacalnych spółek lub innych osób prawnych, postępowań
pojednawczych, układów oraz innych analogicznych postępowań;
c)
zabezpieczenia społecznego;
d)
roszczeń wynikających z zobowiązań pozaumownych, chyba że:
(i) są
one przedmiotem umowy między stronami lub nastąpiło uznanie
długu,
lub
(ii)
dotyczą długów oznaczonych wynikających ze współwłasności
mienia.
3. W
niniejszym rozporządzeniu termin "państwo członkowskie"
oznacza każde państwo członkowskie z wyjątkiem Danii.
Artykuł 3
Sprawy
transgraniczne
1. Do
celów niniejszego rozporządzenia przez sprawę transgraniczną
należy rozumieć sprawę, w której przynajmniej jedna ze stron
ma miejsce zamieszkania lub miejsce stałego pobytu w
państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie sądu
rozpoznającego sprawę.
2.
Miejsce zamieszkania ustala się zgodnie z art. 59 i 60
rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000
r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz
ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych [6].
3.
Charakter sprawy jako sprawy transgranicznej jest oceniany
według stanu z daty wniesienia pozwu o wydanie europejskiego
nakazu zapłaty zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 4
Postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty
Postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty
ustanawia się w celu dochodzenia roszczeń pieniężnych o
oznaczonej wysokości, które są wymagalne w chwili wniesienia
pozwu o wydanie europejskiego nakazu zapłaty.
Artykuł 5
Definicje
Do celów
niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące
definicje:
1)
"państwo członkowskie wydania" oznacza państwo członkowskie,
w którym europejski nakaz zapłaty został wydany;
2)
"państwo członkowskie wykonania" oznacza państwo
członkowskie, w którym wnioskuje się o wykonanie
europejskiego nakazu zapłaty;
3) "sąd"
oznacza każdy organ państwa członkowskiego właściwy w
zakresie europejskich nakazów zapłaty lub w innych
związanych z tym sprawach;
4) "sąd
wydania" oznacza sąd, który wydaje europejski nakaz zapłaty.
Artykuł 6
Właściwość
1. Do
celów stosowania niniejszego rozporządzenia właściwość
określa się zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa
wspólnotowego, w szczególności rozporządzenia (WE) nr
44/2001.
2. Jeżeli
jednak roszczenie dotyczy umowy zawartej przez osobę –
konsumenta – w celu, który można uznać za niezwiązany z jej
działalnością gospodarczą lub zawodową, i w przypadku gdy
konsument jest stroną pozwaną, właściwe są wyłącznie sądy
państwa członkowskiego, w którym strona pozwana ma miejsce
zamieszkania, w rozumieniu art. 59 rozporządzenia (WE) nr
44/2001.
Artykuł 7
Pozew o
wydanie europejskiego nakazu zapłaty
1. Pozew
o wydanie europejskiego nakazu zapłaty składa się przy
użyciu formularza A, określonego w załączniku I.
2. Pozew
musi zawierać:
a) nazwy
lub imiona i nazwiska oraz adresy stron, a także, w
odpowiednich przypadkach, ich przedstawicieli oraz
oznaczenie sądu, do którego kierowany jest pozew;
b) kwotę
dochodzonego roszczenia, w tym kwotę roszczenia głównego
oraz, stosownie do okoliczności, odsetki, kary umowne i
koszty;
c) jeżeli
powód dochodzi odsetek – stawkę odsetek oraz okres, za jaki
żąda odsetek, chyba że zgodnie z prawem państwa
członkowskiego wydania odsetki ustawowe doliczane są
automatycznie do roszczenia głównego;
d)
uzasadnienie roszczenia, w tym opis okoliczności wskazanych
jako podstawa roszczenia oraz, w odpowiednich przypadkach,
żądanych odsetek;
e) opis
dowodów na poparcie roszczenia;
f)
okoliczności uzasadniające właściwość sądu;
oraz
g)
uzasadnienie transgranicznego charakteru sprawy w rozumieniu
art. 3.
3. Pozew
zawiera oświadczenie powoda, że podane informacje są zgodnie
z jego najlepszą wiedzą i przekonaniem prawdziwe oraz że
przyjmuje on do wiadomości, iż umyślne podanie
nieprawdziwych informacji może skutkować zastosowaniem
odpowiednich sankcji zgodnie z prawem państwa członkowskiego
wydania.
4. W
załączniku do pozwu powód może poinformować sąd, że w razie
wniesienia sprzeciwu przez pozwanego, sprzeciwia się on
skierowaniu sprawy do zwykłego postępowania cywilnego w
rozumieniu art. 17. Powód może złożyć takie oświadczenie
później, musi to jednak nastąpić przed wydaniem nakazu.
5. Pozew
wnosi się w formie papierowej lub za pomocą innego środka
komunikacji, w tym komunikacji elektronicznej, akceptowanego
przez państwo członkowskie wydania i dostępnego sądowi
wydania.
6. Pozew
musi być podpisany przez powoda lub, w odpowiednich
przypadkach, przez jego przedstawiciela. Jeżeli pozew jest
składany w formie elektronicznej zgodnie z ust. 5, musi być
on podpisany zgodnie z art. 2 ust. 2 dyrektywy 1999/93/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999 r. w
sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów
elektronicznych [7]. Podpis taki jest uznawany w państwie
członkowskim wydania i nie może podlegać dodatkowym wymogom.
Tego
rodzaju podpis elektroniczny nie jest jednak wymagany,
jeżeli – i w takim zakresie, w jakim – w sądach państwa
członkowskiego wydania funkcjonuje alternatywny system
komunikacji elektronicznej, do którego dostęp ma określona
grupa uprzednio zarejestrowanych uwierzytelnionych
użytkowników i który umożliwia ich bezpieczną identyfikację.
Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o takich systemach
komunikacji.
Artykuł 8
Badanie
pozwu
Na
podstawie pozwu o wydanie europejskiego nakazu zapłaty sąd
rozpatrujący sprawę bada, tak szybko jak to możliwe, czy
spełnione są wymogi określone w art. 2, 3, 4, 6 i 7 i czy
pozew wydaje się być uzasadniony. Badanie takie może mieć
formę procedury zautomatyzowanej.
Artykuł 9
Uzupełnienie i poprawienie pozwu
1. W
przypadku niespełnienia wymogów określonych w art. 7, sąd
umożliwia powodowi uzupełnienie lub poprawienie pozwu, chyba
że roszczenie jest oczywiście nieuzasadnione lub pozew jest
niedopuszczalny. Sąd korzysta z formularza B, określonego w
załączniku II.
2. W
przypadku wezwania powoda do uzupełnienia lub poprawienia
pozwu, sąd określa termin, który uważa za odpowiedni w
danych okolicznościach. Sąd może przedłużać termin według
własnego uznania.
Artykuł
10
Zmiana
pozwu
1. Jeżeli
wymogi określone w art. 8 są spełnione jedynie w odniesieniu
do części roszczenia, sąd powiadamia o tym powoda,
korzystając z formularza C, określonego w załączniku III.
Powód jest wzywany do przyjęcia lub odrzucenia propozycji
wydania europejskiego nakazu zapłaty na kwotę określoną
przez sąd i jest informowany o skutkach swojej decyzji.
Powód udziela odpowiedzi, zwracając formularz C przesłany
przez sąd, w terminie wyznaczonym przez sąd zgodnie z art. 9
ust. 2.
2. Jeżeli
powód przyjmuje propozycję sądu, sąd wydaje europejski nakaz
zapłaty zgodnie z art. 12 w odniesieniu do części roszczenia
zaakceptowanej przez powoda. Skutki w stosunku do pozostałej
części pierwotnego roszczenia określa prawo krajowe.
3. Jeżeli
powód nie prześle odpowiedzi w terminie wyznaczonym przez
sąd lub odrzuci propozycję sądu, sąd odrzuca w całości pozew
o wydanie europejskiego nakazu zapłaty.
Artykuł
11
Odrzucenie pozwu
1. Sąd
odrzuca pozew, jeżeli:
a) wymogi
określone w art. 2, 3, 4, 6 i 7 nie zostały spełnione;
lub
b)
roszczenie jest oczywiście nieuzasadnione;
lub
c) powód
nie prześle odpowiedzi w terminie wyznaczonym przez sąd
zgodnie z art. 9 ust. 2;
lub
d) powód
nie prześle odpowiedzi w terminie wyznaczonym przez sąd lub
odrzuci propozycję sądu zgodnie z art. 10.
O
przyczynach odrzucenia pozwu powód jest informowany przy
użyciu formularza D, określonego w załączniku IV.
2. Od
odrzucenia pozwu nie przysługuje odwołanie.
3.
Odrzucenie pozwu nie zamyka powodowi możliwości dochodzenia
roszczenia w nowym pozwie o wydanie europejskiego nakazu
zapłaty lub przy zastosowaniu dowolnej innej procedury
przewidzianej prawem państwa członkowskiego.
Artykuł
12
Wydanie
europejskiego nakazu zapłaty
1. Jeżeli
spełnione są warunki określone w art. 8, sąd, tak szybko jak
to możliwe, zwykle w terminie 30 dni od wniesienia pozwu,
wydaje europejski nakaz zapłaty przy użyciu formularza E,
określonego w załączniku V.
Termin 30
dni nie obejmuje czasu, który zajęły powodowi uzupełnienie,
poprawienie lub zmiana pozwu.
2.
Europejski nakaz zapłaty jest wydawany wraz z odpisem pozwu.
Nie zawiera on informacji podanych przez powoda w
załącznikach I i II do formularza A.
3.
Europejski nakaz zapłaty zawiera pouczenie, że pozwany może:
a)
zapłacić powodowi kwotę wskazaną w nakazie;
lub
b) wnieść
sprzeciw poprzez jego przesłanie sądowi wydania w terminie
30 dni od doręczenia mu nakazu.
4. W
europejskim nakazie zapłaty pozwanego informuje się, że:
a) nakaz
został wydany wyłącznie na podstawie informacji przekazanych
przez powoda i niezweryfikowanych przez sąd;
b) nakaz
stanie się wykonalny, chyba że do sądu zostanie wniesiony
sprzeciw zgodnie z art. 16;
c) w
przypadku wniesienia sprzeciwu postępowanie będzie
kontynuowane przed właściwymi sądami państwa członkowskiego
wydania zgodnie z przepisami regulującymi zwykłe
postępowanie cywilne, chyba że powód wyraźnie zażądał w
takim przypadku zakończenia postępowania.
5. Sąd
zapewnia doręczenie nakazu pozwanemu zgodnie z prawem
krajowym, w sposób zgodny z minimalnymi standardami
określonymi w art. 13, 14 i 15.
Artykuł
13
Doręczenie za potwierdzeniem odbioru przez pozwanego
Europejski nakaz zapłaty może zostać doręczony pozwanemu
zgodnie z prawem krajowym państwa, w którym ma nastąpić
doręczenie, w jeden z następujących sposobów:
a)
doręczenie osobiste potwierdzone podpisanym przez pozwanego
poświadczeniem odbioru, zawierającym datę odbioru;
b)
doręczenie osobiste potwierdzone dokumentem podpisanym przez
właściwą osobę, która dokonała doręczenia, stwierdzającym,
że pozwany otrzymał dokument lub bezpodstawnie odmówił jego
przyjęcia, zawierającym datę doręczenia;
c)
doręczenie drogą pocztową za podpisanym i zwróconym przez
pozwanego poświadczeniem odbioru zawierającym datę odbioru;
d)
doręczenie drogą elektroniczną, taką jak faks lub poczta
elektroniczna, za podpisanym i zwróconym przez pozwanego
poświadczeniem odbioru zawierającym datę odbioru.
Artykuł
14
Doręczenie bez potwierdzenia odbioru przez pozwanego
1.
Europejski nakaz zapłaty może zostać również doręczony
pozwanemu zgodnie z prawem krajowym państwa, w którym ma
nastąpić doręczenie, w jeden z następujących sposobów:
a)
doręczenie osobiste na prywatny adres pozwanego osobie
zamieszkałej z pozwanym w tym samym gospodarstwie domowym
lub tam zatrudnionej;
b) w
przypadku pozwanego prowadzącego działalność gospodarczą lub
osoby prawnej, doręczenie osobiste w lokalu przedsiębiorstwa
pozwanego osobie zatrudnionej przez pozwanego;
c)
złożenie nakazu w skrzynce pocztowej pozwanego;
d)
złożenie nakazu w urzędzie pocztowym lub w siedzibie
właściwego organu władzy publicznej, za pisemnym
powiadomieniem o takim złożeniu pozostawionym w skrzynce
pocztowej pozwanego, pod warunkiem że pisemne powiadomienie
wyraźnie określa charakter dokumentu jako dokumentu sądowego
lub skutek prawny powiadomienia polegający na uznaniu nakazu
za doręczony i rozpoczęciu biegu terminów;
e)
doręczenie drogą pocztową bez potwierdzenia zgodnie z ust.
3, gdy pozwany ma adres w państwie członkowskim wydania;
f) drogą
elektroniczną, za automatycznym potwierdzeniem dostarczenia,
pod warunkiem że pozwany uprzednio wyraźnie zgodził się na
taki sposób doręczania.
2. Do
celów niniejszego rozporządzenia doręczenie zgodnie z ust. 1
nie jest dopuszczalne, jeżeli nie ma pewności co do adresu
pozwanego.
3.
Doręczenie zgodnie z ust. 1 lit. a), b), c) i d) jest
poświadczane poprzez:
a)
dokument podpisany przez właściwą osobę, która dokonała
doręczenia, wskazujący:
(i)
sposób doręczenia;
oraz
(ii) datę
doręczenia;
oraz
(iii) w
przypadku gdy nakaz został doręczony osobie innej niż
pozwany – nazwisko tej osoby i stosunek, w jakim pozostaje
ona do pozwanego;
lub
b)
potwierdzenie odbioru przez osobę, do rąk której nastąpiło
doręczenie, do celów ust. 1 lit. a) i b).
Artykuł
15
Doręczenie przedstawicielowi
Doręczenia zgodnie z art. 13 lub 14 można dokonać także
przedstawicielowi pozwanego.
Artykuł
16
Sprzeciw
od europejskiego nakazu zapłaty
1.
Pozwany może wnieść do sądu wydania sprzeciw od
europejskiego nakazu zapłaty przy użyciu formularza F,
określonego w załączniku VI, który jest doręczany pozwanemu
wraz z europejskim nakazem zapłaty.
2.
Sprzeciw musi zostać wysłany w terminie 30 dni od doręczenia
nakazu pozwanemu.
3. W
sprzeciwie pozwany wskazuje, że kwestionuje roszczenie, bez
konieczności precyzowania powodów.
4.
Sprzeciw wnosi się w formie papierowej lub za pomocą innego
środka komunikacji, w tym komunikacji elektronicznej,
akceptowanego przez państwo członkowskie wydania i
dostępnego dla sądu wydania.
5.
Sprzeciw musi być podpisany przez pozwanego lub, w
odpowiednich przypadkach, przez jego przedstawiciela. Jeżeli
sprzeciw jest składany w formie elektronicznej zgodnie z
ust. 4, musi być on podpisany zgodnie z art. 2 ust. 2
dyrektywy 1999/93/WE. Podpis taki jest uznawany w państwie
członkowskim wydania i nie może podlegać dodatkowym wymogom.
Tego
rodzaju podpis elektroniczny nie jest jednak wymagany,
jeżeli – i w takim zakresie, w jakim – w sądach państwa
członkowskiego wydania funkcjonuje alternatywny system
komunikacji elektronicznej, do którego dostęp ma określona
grupa uprzednio zarejestrowanych uwierzytelnionych
użytkowników i który umożliwia ich bezpieczną identyfikację.
Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o takich systemach
komunikacji.
Artykuł
17
Skutki
wniesienia sprzeciwu
1. W
przypadku wniesienia sprzeciwu w terminie określonym w art.
16 ust. 2 dalsze postępowanie odbywa się przed właściwymi
sądami w państwie członkowskim wydania zgodnie z przepisami
regulującymi zwykłe postępowanie cywilne, chyba że powód
wyraźnie zażądał w takim przypadku zakończenia postępowania.
Dochodzenie przez powoda roszczenia przy wykorzystaniu
postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty
pozostaje zgodnie z prawem krajowym bez uszczerbku dla jego
sytuacji w toku dalszego zwykłego postępowania cywilnego.
2.
Przekazanie sprawy do zwykłego postępowania cywilnego w
rozumieniu ust. 1 podlega prawu państwa członkowskiego
wydania.
3. Powód
jest informowany o tym, czy pozwany wniósł sprzeciw i czy
nastąpiło przekazanie sprawy do zwykłego postępowania
cywilnego.
Artykuł
18
Wykonalność
1. Jeżeli
w terminie określonym w art. 16 ust. 2, przy uwzględnieniu
odpowiedniego czasu potrzebnego do wpłynięcia oświadczenia,
do sądu wydania nie wpłynie sprzeciw, sąd wydania
niezwłocznie stwierdza wykonalność europejskiego nakazu
zapłaty przy użyciu formularza G, określonego w załączniku
VII. Sąd sprawdza datę doręczenia.
2. Bez
uszczerbku dla ust. 1, wymogi formalne dotyczące
wykonalności podlegają prawu krajowemu państwa
członkowskiego wydania.
3. Sąd
przesyła wykonalny europejski nakaz zapłaty powodowi.
Artykuł
19
Uchylenie
exequatur
Europejski nakaz zapłaty, który stał się wykonalny w
państwie członkowskim wydania, jest uznawany i wykonywany w
innych państwach członkowskich bez potrzeby stwierdzania
wykonalności i bez możliwości sprzeciwienia się jego
uznaniu.
Artykuł
20
Ponowne
badanie w wyjątkowych przypadkach
1. Po
upływie terminu określonego w art. 16 ust. 2 pozwany jest
uprawniony do złożenia wniosku o ponowne zbadanie
europejskiego nakazu zapłaty przez właściwy sąd w państwie
członkowskim wydania w przypadkach, gdy:
a) (i)
nakaz zapłaty został doręczony w jeden ze sposobów
przewidzianych w art. 14;
oraz
(ii)
doręczenie nie nastąpiło w odpowiednim czasie umożliwiającym
mu przygotowanie się do obrony, bez winy z jego strony;
lub
b)
pozwany nie miał możliwości sprzeciwienia się roszczeniu z
powodu siły wyższej lub z powodu nadzwyczajnych
okoliczności, które były przez niego niezawinione;
pod
warunkiem niezwłocznego podjęcia przez niego działań w obu
przypadkach.
2. Po
upływie terminu określonego w art. 16 ust. 2 pozwany jest
również uprawniony do złożenia wniosku o ponowne zbadanie
europejskiego nakazu zapłaty przez właściwy sąd w państwie
członkowskim wydania, w przypadku gdy wydanie nakazu zapłaty
było w sposób oczywisty błędne w świetle wymogów określonych
w niniejszym rozporządzeniu lub ze względu na inne wyjątkowe
okoliczności.
3. Jeżeli
sąd odrzuci wniosek pozwanego z tego powodu, że nie zachodzi
żadna z okoliczności, o których mowa w ust. 1 i 2,
uzasadniających ponowne zbadanie nakazu, europejski nakaz
zapłaty pozostaje w mocy.
Jeżeli
sąd uzna, że ponowne zbadanie nakazu jest uzasadnione z
uwagi na jedną z przyczyn określonych w ust. 1 i 2,
europejski nakaz zapłaty traci moc.
Artykuł
21
Wykonanie
1. Bez
uszczerbku dla przepisów niniejszego rozporządzenia,
postępowanie wykonawcze podlega prawu państwa członkowskiego
wykonania.
Europejski nakaz zapłaty, który stał się wykonalny, jest
wykonywany na takich samych warunkach jak wykonalne
orzeczenie wydane w państwie członkowskim wykonania.
2. W celu
wykonania nakazu w innym państwie członkowskim powód
przedstawia właściwym organom egzekucyjnym tego państwa
członkowskiego:
a) odpis
europejskiego nakazu zapłaty, którego wykonalność została
stwierdzona przez sąd wydania i który spełnia wymogi
niezbędne do stwierdzenia jego autentyczności;
oraz
b) w
razie potrzeby, tłumaczenie europejskiego nakazu zapłaty na
język urzędowy państwa członkowskiego wykonania lub, jeżeli
w tym państwie członkowskim obowiązuje kilka języków
urzędowych, na język urzędowy lub jeden z języków
urzędowych, w jakim zgodnie z prawem tego państwa
członkowskiego prowadzi się postępowanie sądowe w miejscu,
gdzie dochodzi się wykonania, lub na inny język wskazany
przez państwo członkowskie wykonania jako akceptowany. Każde
państwo członkowskie może wskazać język lub języki urzędowe
instytucji Unii Europejskiej inne niż jego własny język
urzędowy, które może zaakceptować do celów wydania
europejskiego nakazu zapłaty. Tłumaczenie musi być
poświadczone przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia w
jednym z państw członkowskich.
3. Powód
ubiegający się w jednym z państw członkowskich o wykonanie
europejskiego nakazu zapłaty wydanego w innym państwie
członkowskim, nie jest zobowiązany do wniesienia
zabezpieczenia, gwarancji lub kaucji, bez względu na ich
nazwę, z tego tytułu, że jest on cudzoziemcem lub nie
posiada miejsca zamieszkania albo miejsca pobytu w państwie
członkowskim wykonania.
Artykuł
22
Odmowa
wykonania
1. Na
wniosek pozwanego sąd właściwy w państwie członkowskim
wykonania odmawia wykonania, jeżeli europejskiego nakazu
zapłaty nie można pogodzić z wcześniejszym orzeczeniem lub
nakazem wydanym w jednym z państw członkowskich albo w
państwie trzecim, pod warunkiem że:
a)
wcześniejsze orzeczenie lub nakaz zostały wydane w
odniesieniu do tego samego przedmiotu sporu i dotyczyły tych
samych stron;
oraz
b)
wcześniejsze orzeczenie lub nakaz spełniają warunki
niezbędne do uznania ich w państwie członkowskim wykonania;
oraz
c)
niemożność pogodzenia nakazu z wcześniejszym orzeczeniem lub
nakazem nie mogła być podniesiona w formie zarzutu w
postępowaniu sądowym w państwie członkowskim wydania.
2. Na
wniosek sąd odmawia również wykonania, jeżeli – i w takim
zakresie, w jakim – pozwany zapłacił powodowi kwotę
orzeczoną w europejskim nakazie zapłaty.
3. W
żadnym przypadku europejski nakaz zapłaty nie może być
przedmiotem ponownego badania pod względem merytorycznym w
państwie członkowskim wykonania.
Artykuł
23
Zawieszenie lub ograniczenie wykonania
W
przypadku złożenia przez pozwanego wniosku o ponowne
zbadanie nakazu zgodnie z art. 20, właściwy sąd w państwie
członkowskim wykonania może na wniosek pozwanego:
a)
ograniczyć postępowanie wykonawcze do środków
zabezpieczających;
lub
b)
uzależnić wykonanie od złożenia zabezpieczenia określonego
przez sąd;
lub
c) w
wyjątkowych przypadkach zawiesić postępowanie wykonawcze.
Artykuł
24
Zastępstwo prawne
W
następujących przypadkach zastępstwo przez adwokata lub
innego prawnika nie jest obowiązkowe:
a) w
odniesieniu do powoda – przy wnoszeniu przez niego pozwu o
wydanie europejskiego nakazu zapłaty;
b) w
odniesieniu do pozwanego – przy wnoszeniu przez niego
sprzeciwu od europejskiego nakazu zapłaty.
Artykuł
25
Opłaty
sądowe
1. Łączne
opłaty sądowe w przypadku postępowania w sprawie
europejskiego nakazu zapłaty oraz zwykłego postępowania
cywilnego, które toczy się w przypadku wniesienia sprzeciwu
od europejskiego nakazu zapłaty w państwie członkowskim, nie
mogą być wyższe niż opłaty sądowe w przypadku zwykłego
postępowania cywilnego, które odbyłoby się bez
poprzedzającego je postępowania w sprawie europejskiego
nakazu zapłaty w tym państwie członkowskim.
2. Do
celów niniejszego rozporządzenia uznaje się, że opłaty
sądowe obejmują opłaty i należności na rzecz sądu, których
kwota jest ustalana zgodnie z prawem krajowym.
Artykuł
26
Stosunek
do krajowego prawa procesowego
Wszelkie
zagadnienia proceduralne, które nie są uregulowane w
niniejszym rozporządzeniu, podlegają prawu krajowemu.
Artykuł
27
Stosunek
do rozporządzenia (WE) nr 1348/2000
Niniejsze
rozporządzenie pozostaje bez wpływu na stosowanie
rozporządzenia Rady (WE) nr 1348/2000 z dnia 29 maja 2000 r.
w sprawie doręczania dokumentów sądowych i pozasądowych w
sprawach cywilnych lub handlowych w państwach członkowskich
[8].
Artykuł
28
Informacje o kosztach doręczenia i wykonania
Państwa
członkowskie współpracują w celu zapewnienia ogółowi
społeczeństwa oraz środowiskom zawodowym informacji na
temat:
a)
kosztów doręczania dokumentów;
oraz
b)
organów właściwych w sprawach wykonania do celów stosowania
art. 21, 22 i 23,
w
szczególności za pośrednictwem europejskiej sieci sądowej w
sprawach cywilnych i handlowych ustanowionej zgodnie z
decyzją Rady 2001/470/WE [9].
Artykuł
29
Informacje na temat właściwości, procedur ponownego badania
nakazu, form komunikacji i języków
1. Do
dnia 12 czerwca 2008 r. państwa członkowskie powiadomią
Komisję o:
a) sądach
właściwych w sprawach wydawania europejskiego nakazu
zapłaty;
b)
procedurze ponownego badania nakazu i sądach właściwych do
celów stosowania art. 20;
c)
środkach komunikacji akceptowanych do celów postępowania w
sprawie europejskiego nakazu zapłaty, które są dostępne dla
sądów;
d)
akceptowanych językach zgodnie z art. 21 ust. 2 lit. b).
Państwa
członkowskie powiadamiają Komisję o wszelkich późniejszych
zmianach powyższych danych.
2.
Komisja podaje informacje notyfikowane zgodnie z ust. 1 do
publicznej wiadomości poprzez ich publikację w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej oraz za pomocą wszelkich innych
odpowiednich środków.
Artykuł
30
Zmiany
załączników
Formularze, których wzory określone są załącznikach, są
aktualizowane lub dostosowywane pod względem technicznym,
przy zapewnieniu pełnej zgodności z przepisami niniejszego
rozporządzenia, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 31
ust. 2.
Artykuł
31
Komitet
1.
Komisja jest wspomagana przez komitet ustanowiony w art. 75
rozporządzenia (WE) nr 44/2001.
2. W
przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają
art. 5a ust. 1–4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z
uwzględnieniem jej art. 8.
3.
Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.
Artykuł
32
Przegląd
Do dnia
12 grudnia 2013 r. Komisja przedstawi Parlamentowi
Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi
Ekonomiczno-Społecznemu szczegółowe sprawozdanie na temat
funkcjonowania postępowania w sprawie europejskiego nakazu
zapłaty. Sprawozdanie to zawiera ocenę dotychczasowego
stosowania tego postępowania oraz rozszerzoną ocenę jego
wpływu w każdym państwie członkowskim.
W tym
celu i z myślą o zapewnieniu należytego uwzględniania
najlepszych praktyk w Unii Europejskiej, które
odzwierciedlają zasady lepszego stanowienia prawa, państwa
członkowskie przekazują Komisji informacje dotyczące
transgranicznego stosowania europejskiego nakazu zapłaty.
Informacje te obejmują opłaty sądowe, szybkość postępowania,
efektywność, łatwość stosowania i wewnętrzne procedury
dotyczące nakazu zapłaty w państwach członkowskich.
Do
sprawozdania Komisji dołączane są, w miarę potrzeby, wnioski
dotyczące zmian.
Artykuł
33
Wejście w
życie
Niniejsze
rozporządzenie wchodzi w życie w dniu następującym po dniu
jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze
rozporządzenie stosuje się od dnia 12 grudnia 2008 r., z
wyłączeniem art. 28, 29, 30 i 31, które stosuje się od dnia
12 czerwca 2008 r.
Niniejsze
rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane
w państwach członkowskich zgodnie z Traktatem ustanawiającym
Wspólnotę Europejską.
Sporządzono w Strasburgu, dnia 12 grudnia 2006 r.
W imieniu
Parlamentu Europejskiego
J.
Borrell Fontelles
Przewodniczący
W imieniu
Rady
M.
Pekkarinen
Przewodniczący
[1] Dz.U.
C 221 z 8.9.2005, str. 77.
[2]
Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2005 r.
(dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym), wspólne
stanowisko Rady z dnia 30 czerwca 2006 r. (dotychczas
nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz stanowisko
Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2006 r.
Decyzja Rady z dnia 11 grudnia 2006 r.
[3] Dz.U.
C 12 z 15.1.2001, str. 1.
[4] Dz.U.
L 124 z 8.6.1971, str. 1.
[5] Dz.U.
L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją
2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).
[6] Dz.U.
L 12 z 16.1.2001, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione
rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2245/2004 (Dz.U. L 381 z
28.12.2004, str. 10).
[7] Dz.U.
L 13 z 19.1.2000, str. 12.
[8] Dz.U.
L 160 z 30.6.2000, str. 37.
[9] Dz.U.
L 174 z 27.6.2001, str. 25.